‘Deal’
​
‘Mijn band is lek.’ Mijn dochter meldt het defect aan haar fiets kort en krachtig tijdens het avondeten. Ondertussen kijkt ze haar tafelgenoten, met name haar vader en broer,
hoopvol aan.
Het antwoord is uitermate voorspelbaar. Ze wordt van harte uitgenodigd haar band vooral zelf te gaan plakken! Ik weet wat er gaat komen, want ik ken mijn kind.
Ze gaat onderhandelen.
Haar broer stelt voor dat ze het zelf gaat proberen, hij zal toekijken en zal ‘ingrijpen’ als het mis gaat. Er vliegt iets over tafel, wat hij behendig ontwijkt.
In een split second sluit ze hem uit van de onderhandelingen en richt haar pijlen alleen op haar vader.
‘Dat kan ik niet, dat gaat altijd mis bij mij'
‘Natuurlijk kun je dat wel.’
‘Ik kan andere dingen.’
‘Als je op kamers woont in Utrecht, moet je het ook zelf doen.’
‘Nee, dan ga ik naar de fietsenmaker.’
‘Daar heb je dan geen geld voor.’
‘Dan koop ik wel een andere fiets. Van een junkie ofzo!’
Dat laatste zegt ze er erachteraan als een soort statement dat ze écht geen band kan plakken.
Even zie ik mijzelf mijn horloge en sleutels in een stalen bakje doen. Daarna wordt er een deur ontgrendeld en ga ik mijn kind opzoeken met een tasje schone was. Gevangen gezet wegens heling. Veel fantasie kan ook een keerzijde hebben.
Als ik teruggekeerd ben in de werkelijkheid zijn de onderhandelingen ten einde.
De deal is rond. Zij ruimt de vaatwasser in en Ruud plakt haar band.
Achteraf blijkt haar band niet lek, maar alleen zacht te zijn. Goed oppompen met het juiste ventiel geeft weer een stevige band. Geen beste deal dit keer.
Maar onderhandelen kan ze! En wat brengt je nou eigenlijk verder in het leven; kunnen onderhandelen of een band kunnen plakken…?
​
​
‘Boomers’
‘Dat snappen jullie niet, want jullie zijn boomers!’ Deze krachtige uitspraak wordt gedaan nadat broer en zus in een deuk liggen over een filmpje, waar wij de clou niet van begrijpen.
Het woord blijft even in de warme lucht boven de schalen op de eetkamertafel hangen. De verbaasde blikken van Ruud en mij kruisen elkaar; zijn wij boomers?
Ruud doet nog een poging het begrip ‘babyboomer’ toe te lichten, maar dat schijnt het toch écht niet te zijn. Zelf denk ik bij het woord ‘boomer’ aan een lief klein hondje. Ook fout.
Op onze vraag wat het dan wel is, antwoordt mijn dochter kort en bondig: ‘nou dat zijn gewoon mensen zoals jullie, die met één vinger op hun telefoon typen, geen snapchat hebben, Tiktokfilmpjes niet snappen en heel veel zeuren!’
Hierbij wordt een korte imitatie van mij gedaan, terwijl ik een bericht op mijn telefoon typ met één vinger, gevolgd door een imitatie hoe ik vraag een klusje te doen. Eerlijk is eerlijk, het is (helaas) een zeer goede imitatie.
Daar zitten we dan aan de eetkamertafel, de boomers en de millennials. Tussen ons in gaapt een generatiekloof waar met de grootst mogelijke aanloop niet overheen te springen is. Misschien dat we nog met één vinger (die ene waarmee we typen) tijdelijk aan een tak blijven hangen. Maar onvermijdelijk zullen we meegevoerd worden door de rivier van onkunde en onbegrip onderin de kloof. Wij boomers doen ons best; we hebben mobiele telefoons, Facebook en Instagram, we kijken naar Netflix, werken met Skype en Teams, sporten en dragen moderne kleding. Toch redden we het niet.
Gelukkig is er nog een lichtpuntje. Boomers blijken een aantal belangrijke eigenschappen te hebben.
Ze zorgen voor proviand en schone kleren. Ze zijn gastvrij en halen je ’s nachts op na een avondje bier en meer. En soms, héél soms hebben ze een goed advies.
Zo draagt de boomer toch bij aan het leven van de millennium. En zeg nou zelf; boomer klinkt toch beter dan ‘Generatie (Ni)X’ waar Ruud en ik qua leeftijd toe behoren.
Ik ga zo, als volbloed boomer, vragen wie de tafel wil afruimen …
​
Mei 2020
‘Stil’
Het is stil in huis. Iedereen is naar werk en sport. Normaal is ons huis vol geluid; stemmen, TV, radio, pianospel, de deurbel etc.. Nu is het stil. Het is ook stil in mij, vreemd stil.
Al weer anderhalve week geleden overleed mijn vader op oudejaarsdag. De dagen die volgen zijn een rollercoaster. 101 Beslissingen moesten worden genomen; over de kaart, de kist, de bloemen.
Samen met mijn zus zoek ik urenlang muziek en foto’s uit voor de herdenkingsdienst. We zijn verdrietig, maar lachen ook wat af bij al die herinneringen. Het was nu eenmaal een bijzondere man, onze vader. Een kunstenaar én een kunstenmaker, zoals mijn zus mooi verwoordde.
We halen zijn kamer in het woonzorgcentrum leeg en nemen afscheid van de verpleging en de andere bewoners. In de afgelopen jaren ben ik hier zo veel geweest, dat het voelt als een soort 2e thuis.
We houden een mooie afscheidsdienst. Persoonlijk; met zijn muziek, onze herinneringen aan hem en heel veel foto’s door de jaren heen. En nu is het stil.
Ik schrijf nog wat kaartjes; aan de geestelijk verzorger die haar vakantie onderbrak om ons te helpen met de afscheidsdienst, aan de vaste nachtverpleegkundige die bij hem was in zijn laatste momenten. Een lieve vrouw met bijzonder werk.
Ineens zijn er lege plekken in mijn agenda. Geen ritten meer naar Utrecht. Geen band meer die zich om mijn hart sluit als het bekende 030 nummer in mijn display verschijnt. Soms een telefoontje over iets onbenulligs; meestal de dokter voor een moment van overleg.
Geen opgestoken hand meer als ik uit de lift de afdeling op stap; altijd nog de blijde herkenning in zijn ogen. Geen boeken meer samen kijken; niet meer zoeken naar wat hij precies bedoelt met zijn moeizame praten. Toch is het goed zoals het is; het was echt op.
Ik kijk naar één van zijn Indianen tekeningen, die Ruud heeft opgehangen in mijn kantoor. Zijn prachtige werken en boetseerstukken blijven achter als tastbare herinneringen.
Mijn vader blijft achter in mijn hart……….
​
​
Januari 2020
