‘Tupperware‘
Tussen de niet aflatende stroom nieuws over het coronavirus staat het er ineens: ‘Tupperware stopt over drie dagen de verkoop in Nederland.’ Je zou het bijna het einde van een tijdperk kunnen noemen; geen bakjes meer in alle kleuren en uitvoeringen, geen handige keukentools. Een mooie herinnering is de gele Tupperware koekbus van mijn moeder. Waar subiet de deksel op ging na het uitdelen van een koekje. Alleen Ruud kreeg het alleenrecht de complete inhoud op te eten.
​
Met het stoppen van de verkoop zijn ook de Tupperwareparty’s verleden tijd. Het marketingconcept was uiterst doordacht. Een consulente kwam bij je thuis en jij zorgde voor een kamer vol klanten. De consulente demonstreerde allerlei handigheidjes met de producten, die je thuis uiteindelijk nooit meer voor elkaar kreeg of vergat. Iedereen werd verleid met het ‘product van de maand’ tegen gereduceerde prijs. Als gastvrouw kreeg je bovendien het gastvrouwencadeau. Aan het einde van de avond was het altijd spannend of er genoeg besteld werd om dit in de wacht te slepen. Omdat je halve familie en vriendinnengroep in je huiskamer was verzameld, was er zeker sprake van een lichte vorm van psychologische oorlogsvoering.
​
Hebben we met corona de eerste, tweede en waarschijnlijk ook derde golf. Tupperware kwam ook in golven. De eerste golf vond plaatst in je eerste zelfstandig jaren. Waarin je Mix-Max Shakers, diepvriesbakjes en Ultra Pro magnetronschalen aanschafte. De tweede golf kwam toen je kinderen kreeg en je schattig gekleurde drinkbekers en bakjes met bijpassende lepeltjes en dekseltjes kocht op party’s bij de moeders van school.
​
Ook ik heb een la vol Tupperware. De aanschaf werd dan ook zorgvuldig voorbereid via de Tupperwareboekjes die je vooraf aan een party kreeg. Maar ach een misser zit er altijd bij. Zo ben ik in het bezit van de ‘slabol’, een product uit de serie ‘ruimtebollen’ waarin dankzij de vorm en een ingenieus rond plastic palletje onderin sla tot wel twee weken goedgehouden kan worden. Enthousiast rekende de consulente ons de financiële voordelen voor: sla in de aanbieding? Eén voor deze week én één voor de week er na. Opgetogen kwam ik eind jaren 80 thuis met mijn nieuwste aanwinst voor 25 gulden, waar ik heel veel geld mee ging besparen. Tot Ruud mij voorrekende hoeveel kroppen sla ik voor 25 gulden kon kopen in een heel jaar (sla kostte toen zo’n 0,50 cent) en zich afvroeg waarom je in hemelsnaam sla twee weken zou willen bewaren?!
Gelukkig zijn er mannen om het toch redelijk ingewikkelde leven van vrouwen terug te brengen tot hapklare brokken, die dan weer prima in een Tupperware bakje passen…
​
februari 2021
​
‘De Wondervraag‘
​
‘Zou je mee willen lezen?’ Een vraag van een vriendin die een serie artikelen heeft geschreven over haar carrièreswitch. Ik ken het verhaal en lees natuurlijk graag mee. In de tekst kom ik een woord tegen dat me triggert: De Wondervraag.
Het heeft iets mystieks door het woord ‘wonder’ en tegelijkertijd iets werelds door het woord ‘vraag’. Een wonder is iets onbegrijpelijks, iets verbazingwekkends, iets wat je niet verwacht.
Vragen hebben we allemaal. Van vragen wordt je wijs zijn mijn moeder altijd. Dat klopt, want als ik haar direct daarna om snoep vroeg, leerde ik snel dat ‘nee’ ook een antwoord is.
Een googlesessie leert me dat ‘de wondervraag’ gebruikt wordt bij coaching en oplossingsgerichte therapie. Je stelt je voor hoe je situatie eruit zou zien als je probleem als door een wonder verdwenen is. De aandacht van het probleem wordt verschoven naar de gewenste toekomst; je focust je op de oplossing van het probleem en daar heb je al je verbeeldingskracht bij nodig.
En daar is ie dan, door je de wondervraag te stellen, heb je een ‘doel’. Een doel waar je naartoe gaat werken. Een doel dat je in kleine of grote stappen gaat bereiken. Af en toe zul je je doel bij moeten stellen; maar hij staat als een huis.
Eigenlijk is het ontzettend leuk om jezelf, ook zonder noemenswaardige problemen, gewoon eens de wondervraag te stellen. Dan maken we van het doel een droom; dat klinkt leuker. Zelfs van een kleine stap naar je droom kun je al veel plezier beleven. Zo zou ik heel graag een Fiat 500 willen rijden. Een heel leuk autootje; alleen al die lange benen bij mij thuis passen er niet in. Dus werd het voorlopig een praktische Ford Fiësta. Ter compensatie kocht ik een rood miniatuur Fiatje. Het staat op mijn kantoor leuk te wezen en met Kerst bind ik er een minikerstboompje bovenop en zet het onder een stolp. Zo heb ik al lol van mijn eerste stap.
Net als bij mijn droom van een zwembad in de tuin. Stap één is gedaan; een tuin waar een zwembad in past. Als stap twee heb ik een rond opzetzwembad aangeschaft. Als ik erin rond drijf in mijn HEMA donutband (ja écht) heb ik toch het idee dat ik een stukje van mijn droom beleef…
Dus: Keep on dreaming 😊
​
Juli 2020
‘Hamsteren‘
​
Ze staat voor me bij de kassa en laad haar boodschappen uit. Ik kijk naar de steeds voller wordende loopband. Qua leeftijd schat ik haar in op mijn eigen leeftijd.
Ze ziet er leuk uit; vlotte spijkerbroek, leuke laarsjes, verzorgde make-up en haren.
‘Het is altijd weer een heel gedoe hè, die boodschappen,’ zegt ze.
‘Zeker,’ zeg ik, ‘en het is helaas ook zó weer op!’
Ze lacht een beetje verlegen naar me en ineens zegt ze ‘ik ben ook een beetje aan het hamsteren, je weet niet wat je boven het hoofd hangt!’
‘Ik ook!’ zeg ik en we kijken elkaar begrijpend aan.
Mijn eigen kar is overvol. Ook ik heb me een beetje gek laten maken door alle berichtgeving rondom het Corona virus. Uit een soort oer gevoel ga je dan schijnbaar als moeder hamsteren. Want stel dat we ziek worden en twee weken in quarantaine moeten? Dan moet je toch wat extra voorraad in huis hebben. Mijn zoon eet zo’n beetje om de tien minuten en je kan een ander toch niet opzadelen met al die boodschappen. Mijn verstand zegt dat het belachelijk is om te gaan hamsteren, mijn gevoel zegt iets anders.
Dus daar staan we dan voor de kassa, mijn nieuwe hamstervriendin en ik.
Overvolle karren met pasta, blikken groenten, houdbare melk én een beetje beschaamd gevoel!
Overmoedig geworden door het feit dat ik schijnbaar niet de enige paniekvogel ben, gooi ik nog een pak WC papier boven op mijn kar. ‘Geef mij er ook maar eentje,’ zegt ze lachend.
We zijn de schaamte voorbij.
‘Fijne dag nog,’ zegt ze als ze haar zware kar richting de uitgang duwt. ‘Jij ook,’ antwoord ik met een knipoog.
Thuis ruim ik de boodschappen op. De kastplanken hebben het zwaar onder hun last en buigen een beetje door. Terwijl ik naar mijn giga voorraad kijk, bedenk ik me ineens dat als we ziek zijn, we waarschijnlijk helemaal niet zo’n trek hebben. Wie heeft er zin in pasta met keelpijn en koorts?!
Misschien moet ik toch nog even langs de drogist voor extra Paracetamol en Strepsels …
​
februari 2020
​
‘Belofte‘
​
‘Iemand moet wel even iets aan mijn haar doen,’ zegt Ruud. Ik kijk naar hem. Het is inderdaad nodig.
Mijn echtgenoot is gezegend met een geweldige haardos; haar dat niet groeit maar explodeert en dus iedere vier weken fors uitgedund moet worden.
Helaas is de kapper al een paar weken dicht door de corona maatregelen.
Met een deel van ons gezin staat het er al niet veel beter voor. Terwijl bij zijn vader een
18e-eeuws “Bach” kapsel in ontwikkeling is, groeit bij mijn zoon een matje in zijn nek dat in de jaren 80 niet had misstaan. Mijn eigen haar is inmiddels een grijze strepen festival; dat wordt dus zelf verven.
Alleen mijn dochter loopt er nog prima bij met haar mooie lange donkerblonde haren.
Wat de jongens betreft, wordt het dus knippen. Ik moet me er echt even overheen zetten. Het coronavirus zorgt er voor dat ik een plechtige belofte zal moeten breken en dat is dat ik nóóit, maar dan ook nóóit het haar van mijn familieleden zou knippen!
Deze belofte is ontstaan door een klein jeugdtrauma. Mijn moeder had namelijk ergens in de jaren zeventig besloten zelf onze haren te gaan knippen. Of het uit financiële overwegingen of een modegril uit die tijd was, is mij eigenlijk niet bekend.
Nu had mijn moeder vele kwaliteiten, maar voor kapster was ze duidelijk niet in de wieg gelegd. Het feit dat stilzitten ook niet één van mijn kernkwaliteiten was, resulteerde in een scheve pony en een hoop tranen. Mijn zusje verging het al niet veel beter. We werden ’s avonds nog enigszins gered door de vaste hand van mijn vader en gingen de volgende ochtend naar school met twee ultrakorte, maar wel rechte pony’s.
Enthousiast geworden door het feit dat mijn vader wél recht kon knippen, gaf mijn moeder hem de taak voortaan onze pony’s bij te werken. Ik zie ons nog zitten in de schuur op een kruk!
‘Op mijn wenkbrauwen pap, niet erboven’ riep ik altijd. Mijn haar krult namelijk nogal. Natuurlijk ging hij er altijd een paar millimeter boven zitten, waardoor je weer twee weken voor gek liep.
Met grote stelligheid besloot ik toen als kind, nóóit zelf de haren van mijn familieleden te knippen!
Tot op de dag van vandaag heb ik me aan die belofte kunnen houden; maar nood of liever gezegd corona, breekt wet en dus knip ik voorzichtig het haar van Ruud een beetje bij. Het matje van mijn zoon verdwijnt onder mijn handen en het resultaat is nog redelijk, maar haalt het niet bij de kunde van onze kapster.
Ik hoop dat we weer naar de kapper kunnen, voordat Ruud mijn haar moet gaan knippen …
​
Maart 2020
​
​
